Znęcanie się jest zasadniczo starym i dobrze znanym zjawiskiem wśród uczniów (Olweus, 1995, 196). Chociaż problem ten jest znany wielu osobom, dopiero od początku lat 70. XX wieku stał się przedmiotem systematycznych badań. Przez kilka lat badania te ograniczały się głównie do Skandynawii. Jednak w latach 80. i na początku lat 90. zjawisko znęcania się wśród uczniów zaczęło przyciągać uwagę innych krajów, takich jak Wielka Brytania, Japonia, Holandia, Australia, Kanada i Stany Zjednoczone. 

Wspólne role wykazują pewne różnice w zależności od płci. Osoby stosujące przemoc zazwyczaj nie posiadają umiejętności rozwiązywania problemów i mają tendencję do eksternalizacji swoich problemów (Andreou, 2001, 62). Zazwyczaj sprawcy przemocy osiągają słabe wyniki w nauce (Nansel, Overpeck i in., 2001, 6). Szczególnie w okresie nauki w szkole średniej alienują się od środowiska szkolnego i wykazują niezadowolenie z niego. Ofiary pełnią najtrudniejszą rolę w procesie przemocy. Ofiary, które są miażdżone agresywnymi zachowaniami sprawcy przemocy, znajdują się w bardzo trudnej sytuacji jako „ofiary”. Jedną z najbardziej podstawowych cech ofiar jest to, że są one bardziej niespokojne i niepewne niż inni uczniowie (Gökler, 2009, 523). Zazwyczaj są ostrożne, wrażliwe i milczące. Kiedy są atakowane przez innych uczniów, zazwyczaj reagują płaczem i wycofaniem się, zwłaszcza w małych klasach.

Nie można powiedzieć, że znęcanie się rówieśników jest jednym rodzajem zachowania. Niezależnie od tego, czy jesteśmy tego świadomi, czy nie, istnieje wiele uporczywych negatywnych zachowań, w których poszczególne osoby odgrywają wiodącą rolę jako sprawcy znęcania się i ofiary. Ogólne rodzaje zachowań

• Wykluczenie
• Wypowiadanie słów, które sprawiają, że dana osoba czuje się niekomfortowo
• Niszczenie mienia
• Negatywne postawy, które wpływają na rozwój osobisty, psychiczny i społeczny oraz integralność duchową danej osoby
• Celowe zachowania powodujące ból, obrażenia lub śmierć innej osoby

W zapobieganiu przemocy rówieśniczej należy zastosować podejście oparte na ocenie, zapobieganiu i interwencji (Crothers & Levinson, 2004, 497). W pierwszym etapie oceny należy uwzględnić obserwacje, wywiady, pomiary socjometryczne, kwestionariusze, opinie nauczycieli oraz samooceny sprawców przemocy. Faza oceny powinna być starannie zaplanowana i przeprowadzona przez grupę specjalistów, takich jak administratorzy, doradcy psychologiczni, nauczyciele i psychologowie. Najbardziej znanym programem zapobiegania przemocy rówieśniczej jest „Program zapobiegania przemocy rówieśniczej Olweusa” opracowany przez Olweusa i Limbera (Smokowski & Kopasz, 2005, 106). Wdrożenie tego programu w szkołach podstawowych i średnich jest realizowane przez nauczycieli i administratorów. Program ten nakazuje pracownikom szkoły stworzenie ciepłego, umiarkowanego i sprzyjającego uczestnictwu środowiska szkolnego.